adı: hiçkuşu (türü)
ilk yayın tarihi: aralık 2022, istanbul
yayınevi: can yayınları
içeriği/özeti:
“işte böyle yorgun dönüşlerden birinde iyice de yılgın ve bitkinken, bulutlu gözlerinin arasından kıpırdamadan uzaklara bakan yaralı bir hiçkuşu görmüş. yanına varmış, cılız, kesik bir sesle dile gelmiş hiçkuşu: umudum demiş, umudum pek delikli; bak şuradaki deniz kabuğunun içinde. artık uçamama ben! şu kovukta son nefesimi vereyim, bırak beni.” (s:86-87)

kar üzerinde kan lekeleri, tek gözlü ceviz ağaçları, kuş doğuran karıncalar, kilise çanları, dile gelen kesikbaşlar, sokak ortasında inciri ikiye bölüp yiyen kadınlar, sıkı sıkıya kapalı naylon perdelerle nakşedilen kara masallar…hiçkuşu’nda, coğrafyaya, tene, bedene, sokağa, ev içlerine yerleşmiş sızılar, kanlı yaralar ritmi ve hızı hiç durmadan değişen, kesilen, delinen, şiirle komşu bir dille tek tek açılıyor. melike koçak tüm öykülerinde insan özneyi en gerilere çekip güvercinlerin, sardunyaların, köpeklerin, kırkayakların, serçelerin sesini duymaya, onların dilini sökmeye çalışıyor. kolektif felaketlere, kıyımlara bireysel yerinden, ev içinden, birbirine karışan kahve, tarçın, kan ve yanık kokuları arasından bakarken gündeliğin, iş görüşmelerinin, çağrı merkezlerinin, doktor muayenelerinin yarattığı türlü türlü halin sıkıntısına kafa tutuyor. neşterle kesilip cımbızla konmuş gibi her kelime yerini buluyor öykülerde; kaygıyı, öfkeyi ve hazzı etraflarını saran onca gürültüden ve karmaşadan uzaklaştırıp merceğinin altına koyuyor. (kaynak: yayınevinin tanıtım bülteninden)

kitapla ilgili bir yorum:
sevgili melike koçak'ın yayınlanmış ilk öykü kitabı. farklı, özgün ve güzel. içinde kuş, çan, ten ve masal alt başlıklarını taşıyan dört bölümde yer alan, üzerinde çok konuşulacak toplam 14 öykü var. yeni bir dil ve tema arayışı ile öykünün sınırlarını zorlayan bir deneysel yapıt. (mustafa sütlaş)